“Sen çok sev de bırakıp giden yâr utansın”Necip Fazıl Kısakürek*****...
Hatay 34 °C
Açık
Günün Şiiri
Kaçak bir gökyüzüydü üstlerinde yıllardır harmanlanan bir özlemle iki yurt...
ŞİİR KÖŞESİ Antakya’dan, dünyanın bütün insanlarına açılan bir pencere araladım....
Gidenlerden ne kalır derler kiminde bir günce, kiminde bohça üç...
Bu nesil, Kansere ilaçtır diye bize küflü çökeleği yediren analarımızı...
O bir ırmak akıyor sonsuza kelebekler havalanıyor göğüs kafesinden Belenler...
Tanrı ve zaman yanlış hatmedilmiş kiliselerin çanları sağır.. Minareler kısa.....
kandırmadım dediğimde inanmıyorlar kandırıldım desem doğru bolluğu ben şimdi zayıflık...
Vatanından göç eyledin diye utanma çocuk Ebleh diyarlardan kaçışın Övüncün...
Nicedir özlemişim Bu rüzgârı Hani Doğu’da eser Bahar akşamları Nicedir...
Bir anda değil Yavaş yavaş sevdim seni Uyandım sevdim Uyudum...
Üç yudumda çözümleyebilirim seni Tabii, töhmet altında kalmayacaksa bilim Adet...
İnandığım bütün zehirleri içtim ama tükürdüm bir gün dönersin diye.....
Geceydi…şiirdi…Bir dal gelinciktim orda…bir şiire ağladım…An gelir yırtılır şiir…açın avuçlarınızı...
– Ali Hızır Çolak için- hayatın içinden nasıl geçiyoruz? insanı...
Hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin? Hep böyle içinde...
Ve hep yağmur diyordu gökyüzü saçlarına karanfiller iliştirip gri bulutun...
Hasan Tahsin’in babası subaydı. Tayinci çocuğu derlerdi. Erzurum’a gittiler okul...
Yanlışlarımın sarmalında hayli yıpranınca Yıldızları kılavuz edindim kendime Öyle bir...
– Mehmet İlbasan’a- ne yere serilir hasır ne duvara asılır...
Işıklar yandığı zaman içeride dolaşan sen misin Slav Gölgeler kendini...
Tankınız ne güçlü generalim,Siler süpürür bir ormanı,Yüz insanı ezer geçer.Ama...
Çember çevrilir, Su musluktan içilir, Ağaçlara tırmanılırdı. Bebekler bezden, Silahlar...