Emine 1 | Mehmet Hameş

Yaşayamadığım rüyaların
bir toplamıydın emine
nerede kalmışlığımızın
bir sorusuydun emine
İki ucu düğümlü
mendiller taşırdık elimizde
gençliğimize bağlarken
halayları emine
hüzünlendiğim eve
yitik bir gülüşle gel
bizden kalan şeylerle
kıtlığı bolluk kıl emine
yorgun yolda öp beni
seyisi sen olan deveyle
geçir beni çöl kuşağından
doğurgan yerinde emine
kırık bir anıdan kalan
ateşten kurtarılan define
hiçbir aşk baki değildir
kimliği kendisidir emine
yürüyüşünde tazı sekişi
yüzünde misafir gülümseme
sesin bir ney sesi
şafağın eteğisin emine
balkonu sarhoş uyku
denizler taşırır gözlerine
gönlüne çağırdığın avuntu
sustuğun kadardır emine
yaşadığım mevsimlerin
bir toplamıydın tozpembe
ah nerede o senlibenli
gölgesi palmiyenin emine
EMİNE 2
kar hışmını dağda sınar
dalga denizde
dön de gel al beni
zehrinle zehirle
emine
kederin kederim
al kilitle kalbine
meğerse aşkmışsın
aşk benim içimde*
emine
un ve tuz hatırına
cam şavkı su ışığı
bülbülün ıslığı gül-
geç aldırma buza
emine
toy seviş, koy beni
kuş masumiyetine
de: vaktiyle kiremitti
sevgi yüksekliğinde
emine
gel-geç aşka inanma
yaz yağmuruna benzer
yalnızlığı yar edinen kişi
kendini şiirle ezberler
emine
deniz kuma
kumsa denize yaslanır
nehirsiz deniz
eksilir yatağında
emine
* Yunus Emre: Bir ben vardır benden içeri