Evsizler İçin Tren Garında Kütüphane / Andrés Solano

“Bir tren garında uyuyordum… ve sonunda evsizler için bir kütüphane açtım.”

Ben Andrés Solano. Yaklaşık iki yıl boyunca evim, Buenos Aires merkez tren istasyonunun peronundaki bir tahta banktı.
Orada olmamın sebebi ne alkol ne de uyuşturucuydu.
Hayat avuçlarımın arasından kayıp gittiği için oradaydım: önce işimi kaybettim, sonra evimi… ardından da gururumu.

Her gece üzerime bulduğum bir paltoyu alır, gürültünün, soğuğun ve insanların kayıtsızlığının ortasında biraz olsun onurumu korumaya çalışırdım.
Beni hayatta tutan şey, bir çöp konteynerinden çıkardığım eski bir kitaptı.
Kapağı olmayan, yırtık bir roman…
Ama onu nefes alır gibi okudum: kelime kelime, sayfa sayfa — batmamak için.

Kitap bitince, bir başkasını aradım. Sonra bir tane daha.
Sokakta yaşayan diğer insanlarla kitap değiş tokuşu yapmaya başladım.

Bir gece, içlerinden biri bana şöyle dedi:
— Daha önce hiç bir kitabı sonuna kadar okumamıştım. Teşekkür ederim.

O gece anladım ki, yıkıntıların ortasında bile sunacak bir şeyim vardı: bilgi.
Artık bir çatım yoktu, ama yeniden bir anlamım vardı.

Bir gönüllünün yardımıyla, eski bir market arabasıyla küçük bir gezici kütüphane kurduk.
Plastikle sarılmış, bağışlanan kitaplar…
Adresi olmayan ama anlatacak çok hikâyesi olanlara ödünç verdik.

Gar gar dolaştık, unutulmuşların arasında kelimeler serptik.

Bugün “Görünmez Kütüphane” üç sabit noktada hizmet veriyor ve yüzlerce kitabı dolaşıma sokuyor.
Ama en önemlisi şu: toplumun sildiği insanlara yeniden bir isim, bir ses, bir umut verdi.

Prestijli diplomalarım yok.
Ama unutmak için uyuyan ruhları uyandırmanın gururuna sahibim.

“İki tren arasında uyuyordum… ve bir sayfanın, yeni bir hayatın ilk taşı olabileceğini anladım.”

— Andrés Solano∅