Müptezel Yokluğun | Yılmaz Pirinççi

Müptezel bir nöbet gibi vuruyor bazen yokluğun.

Gecenin bir yerinde,
Olur olmaz şeyler düşürüyor insanın aklına.
Bütün kokularını ezbere biliyorum oysa
Dudağının titremesini
Göğsünde havalanması an meselesi güvercinlerin kanat çırpmasını
Boynundan kasıklarına inen o ırmağın akıntısını
Duvarlara çarpmaya hazır sesini.
Her şeyin öyle bendeki
Hem kim benden iyi bilebilir ki solugundaki özlemi
Soğuk yatağına serdiğin sıcak düşlerde kim uyudu ki benden başka
Kim dokunur, kim özler ayak parmaklarını.
Kim çizebilir dudak dudak bütün kıvrımlarını
Göğsünün cennetine kim koyuyor her gece başını
Her nefesine bir ömür biçer gibi kim yaşıyor ki seni.
Sen ki bütün şiirlerim.
En rezil korkum
En sadık yanım.
Sen ki ömrümün efendisi
Kim sevebilir ki seni ben gibi…
Yılmaz Pirinççi