Rüzgârda Sesi Kalır Gidenin | Josef HASEK KILÇIKSIZ

Rüzgârda Sesi Kalır Gidenin -Josef H. Kılçıksız

Yalnız adamlar koğuşundayız Mehir

Kanını sıçratarak ranzalara, kış çoktan bastırdı biliyorsun

Orantısız kıyımlarını kaç bulut anımsar bilmem

Damlarında aynı kar beyazlığı

Yamasa da kiremit çatlağını

Sonrası nem sızdıran hep aynı boşluk.

——–

Hatırlar mısın aramızdaki bozkırın karanlık zamanını?

İtaat kaçırırdı ışığa

Bu orman olsa da öyledir.

Kapının önünde bir karınca vardı kırgınlık damlasında boğulmuş

Hatırlar mısın sahipleri katledilmiş zeytin ağaçlarını tanrının kırlarında?

Şimdi güz kırımıdır

Siler sende toplanan akşamları

Gevşer kan

Ölüm sınır ötesi kalır.

———

“Bunca zaman nerede kaldın”dım

Unutmanın kayıtlarında içinde olmayanım kadar önemsiz

Kime inandıysam ondan üç tane daha vardı

Kime tutunduysam yerçekimsiz.

Benden sana çok yol vardı

Nihayet evindeyim, aç kapıyı ben geldim

Bataklık çiçeğinde ne bir ses, ne bir nefes

Sus oluyorsun birden uzaklığın bilgisinde

Çivide asılı anahtar

Hiç doğmadığım, hiç olmadığım kadar.

——–

Sözlerin atık ekmeklerde açlık küfleri

Birikir aramızda bunca kelime, mektupların harf harf terlediği

Onları kadifeye sar, daha bir yücelt!

Hiç bu kadar uzun susmadın Mehir

Hiç bu kadar suskunlukla konuşmadı gözlerin

Beni hiç bu kadar zamansız yolculuklara götürmemiştin.

——–

Bir rüyada görmüştüm, âşıklar en yakınıymış Tanrının

Türkler ata binmeyi unutmuş

Moğollar çocuklara süt dağıtmakta

Kafka’nın böceğiyle kader ortaklığı, ne çok sanrılardan geçiyorum

Nasıl da marazlıymış; ne de çok övüyor âşıkları dünya

———

Elimle başımı tutuyorum, aklım sende kalıyor

Gözyaşı avurtlar için saygın

Güz damla sürüleri yürürken sana geçen

Bilirsin ben senin yarattığınım

Bir izdüşümüyüm gözlerinde, uzun ve serin bir karanlık

Ona de ki:

Rüzgârda sesi kalırmış gidenin.