Zor Zanaattır Sevmek | Yılmaz Pirinççi

Hangi coğrafyada olursan ol. Yüreğindeki resim kime aitse sende onunlasın işte

Gözlerinin rengi senin gözlerindir.

Soluğunun kokusu senin…

Elleri ellerindir

Sonra bir türkü ye karışır içindeki özlemler.

Söz olur

Şiir olur.

Bütün olmazları aşar hasretin.

Gider iki damla yaş olur.

Diyeceğim, sevmek zor zanaat

Uykularınla beslersin o alıcı kuşu

Gecenin bir yarısında diker seni karanlığın orta yerine

Nereye gideceğini bilmeden

Ayak seslerinin izinde yürürsün.

Dilinin altında yaralı bir kuş gibi çırpınır sözler.

Yüreğinin konduğu dala dokunamazsın.

İçinde hep bir yağmur ıslaklığı

Sebepsiz üşümeler

Kendi kıyametine gidersin

Söküp atmaya gücün yetmez alnındaki yazıyı.

Ne kavuşmaya yeter mecalin, ne unutmaya

Hülâsa, zor zanaat’tir sevmek